بن

آی ریشه ها

                   سستی نگیرید

         شاخچه هایم

                   گرد از رخ مهتاب میگیرد..

بیزار

ای وای اگر بمانم

در خاک سست این سان

باشم اسیر ماندن

چون آدم گدایان

بر چشمهای بی نور

بر دست های لرزان

امید دوز و نومید

از داد از گدایان 

با آه و اوه و ناله

حسرت کشان و افتان

در کوچه های سینه

چون گرد باد غلطان

در خود فشردن و سوز

در خود شراره افشان

بر خویش پتک بودن

بر درد خویش سندان

ای وای اگر بمانم 

در دشت سار زندان 

ای وای اگر بمانم

گه سینه خیز و حیران

گه دست سوی نا ده

گه آرزوی درمان

از صد هزار بیمار

از هر به دره افتان...

ای کاش یک پرنده

می بود مست و پران

می چید خرده ام را

چون مرغک زمستان 

ای وای اگر بمانم

این گون سست و این سان...